Podczas ostatniego spotkania Klubu Sommeliera mieliśmy okazję zapoznać się z tematyką i zdegustować kilka gruzińskich butelek przygotowanych przez Jolę Kipek. Podsumowując panel, muszę przyznać, że Gruzja mnie zaskoczyła, nawet zszokowała w wielu momentach – raczej pozytywnie, choć wciąż mam mieszane uczucia. Nie do końca jest to styl jaki preferuję, ale obiektywnie były to dobre wina i niesamowite historie!
Do rzeczy zatem – w menu znalazły się 3 wina białe i 3 czerwone. Dziś słów kilka o tych pierwszych. Zresztą Gruzja szczególnie znana jest właśnie z pozycji białych i półsłodkich. O jej wyjątkowości jako producenta świadczy przede wszystkim niezwykła metoda winifikacji w kwewri, o której szerzej można poczytać na owinie.info.
1. Badagoni 2005, z regionu i apelacji Tsinandali w Kachetii, szczepy: rkatsiteli i mtswane
Wino ciekawe, o ciemnozłotej intensywnej barwie i zapachu dojrzałych, żółtych owoców, orzechów włoskich, miodu i karmelu. Pojawiają się także nuty kandyzowanych owoców tropikalnych czy pieczonego jabłka. Odnieśliśmy wrażenie, że było nieco już utlenione, ale nadal pijalne z niezłym skutkiem 🙂
W smaku okazało się konsekwentne i z dobrą budową. Średnią kwasowość łagodził dość ciepły, ale absolutnie nie dominujący alkohol. Trochę żywiczne, lekko wędzone, nieco szorstkie. Taki sobie wiejski, nieco prosty trunek, choć przyznać trzeba, że ciekawy!
2. Binekhi 2005, z regionu i apelacji Gurjaani w Kachetii, szczepy: rkatsiteli i mtswane
2005 rocznik a wino delikatnie słomkowe w barwie, z zielonymi refleksami, błyszczące. Silnie pachnące i bogate aromatycznie – buty rumowe i lodów typu malaga, przechodziły w dojrzałego ananasa, przejrzałego banana, w końcu otwierając zapachy suszonych owoców, kwiatów i cytrusów.
W ustach dobrze zrównoważone, konsekwentne z aromatami nosa, mimo wieku świeże, żywe i owocowe. Degustowane z 14-miesięcznym Cheddarem wypadło jeszcze lepiej niż samo! U mnie ma 85pkt
3. Kindzmarauli Marani 2005, z regionu Kachetia / winnica Kvareli szczepy: rkatsiteli, mtswane i hihvi
Najbardziej niezwykłe spośród degustowanych przez nas win! Produkowane w kwewri, co dało mu nadzwyczajne walory, niespotykane zwyczajowo wśród białych win. Ciemny złoto-miedziany kolor przypominający dobrego tokaja. W nosie z początku bardzo delikatne, zamknięte, rozwijało się po zamieszaniu. Zdekantowaliśmy i zaczęła się prawdziwa kanonada zapachów! Figa, daktyl, wędzona gruszka, gdzieś w tle delikatne nuty morskiej soli, koniaku, torfowej whiskey z Islay. Bajeczna sprawa!
W smaku nie zawodzi – aromaty są konsekwentne, nawet nieco bardziej wyczuwalne. Najlepiej smakowało (pachniało zresztą też) po przekroczeniu temperatury 16oC! Powyżej 20 nadal było dobrze! Było szorstkie, mocno cierpkie, przypominało czerwone, co należy prawdopodobnie uznać za typową cechę win z kwewri (wynik długiej maceracji i mniejszego stopnia łagodzenia smaku wina z czasem). Kwasowość obecna, na średnim poziomie uzupełniona rozgrzewającym alkoholem. Nieco ciężkawe. Finisz długi orzechowo-śmietanowy. W notatkach widnieje ocena 89 pkt z dopiskiem – ZA INDYWIDUALIZM. I niech tak zostanie
Wina gruzińskie potrafią szokować. Nie są to pozycje dla typowego, masowego konsumenta – zwłaszcza jeśli winifikacja odbywała się w kwewri. Jeśli jednak lubicie indywidualny charakter regionu, szczepu i niepowtarzalną duszę wina, to Gruzja jest pozycją obowiązkową. Możliwe, że w ogóle Wam nie zasmakuje – jak mówiłem wcześniej, sam nadal się waham czy degustowane trunki jestem gotów uznać za subiektywnie dobre. W każdym razie jestem pod wrażeniem i długo tej degustacji nie zapomnę.
A w kolejnym wpisie czekają na Was wina czerwone prosto z Gruzji! Kieliszki w dłoń!
@Jakub Malecki 